با درود
هميشه اين سئوال ذهنم را ميآزارد كه چرا از ديگران انتظاري فرا تر از توانشان را داريم ،مگر آنها آزاد نيستند تصميم بگيرند ؟آيا بايد از محبت زنجير بسازيم و آنها را اسير و برده خود كنيم ؟در حاليكه شعار آزادي و دموكراسي را ميدهيم.
چه كردهايم كه ما را ترك ميكنند؟مگر نه اينكه «هر كسي آن درود عاقبت كار كه كشت»
اينقدر ضعيف نباشيم طوري رفتار كنيم كه او نگران باشد كه نكند ما او را تنها بگزاريم!
بدرود.
